by Patrick Pender | Vol 42 (3) 2024
Summary: This essay was originally delivered as a presentation at Duquesne University’s Lacan: Clinic and Culture Conference, which took place October 14-16, 2022. The aim of the essay is twofold. First, it clarifies how the capitalist subject – bourgeois or proletarian – is reproduced as constitutively lacking(-in-enjoyment). Second, it elaborates on the relationship between the libidinal economy of Europe, where “no one enjoys,” and the libidinal economy of the plantation, where “everyone is supposed to enjoy.” The essay is Lacanian in style and Hegelian in form, turning in a dialectical circle, or a ‘riverrun,’ beginning and ending with reflections on the nothingness of Man.
by Roxanne Moutselou | Vol 42 (3) 2024
Summary: This article argues that knowing the ‘know-how’ as ‘knowing-how-to- control’, how to direct the treatment, extends beyond the ‘how-to’, the purely clinical dimension, mastering one’s subtlety of skills, and chattering about its supposed ethical groundings in the name of the nature of mental illness. It most importantly lies in the ethical implications of knowing the stake in knowledge – its own particular nature – as the constant of an impasse. The contemporary emphasis on the necessity of ‘control’, as evidenced in the ongoing debates on ‘regulation’ and ‘supervision’, and of ‘love’, in the research literature on ‘transference-love’ and ‘therapeutic relationship’, appears to designate ‘cure’ as a product of a harmonious relationship between the two. The article, by showcasing how Lacan’s work goes beyond Freud, capturing logic, attempts to the present inquiry into the stake in knowledge in ‘psy’ therapies is essentially an inquiry into its impasse insofar as ‘control’ and ‘love’, as knowledge effects, are complementary delusions rendering talking therapy pragmatically possible.
by Nolwenn Dierck | Vol 42 (3) 2024
Samenvatting: In de kliniek van trauma kunnen we er niet om heen dat het lichaam zichtbaar geraakt en getekend is. De maatschappelijke focus en de huidige neurowetenschappelijke focus op het lichaam sluiten naadloos aan bij de lichaamsgerichte modellen van traumaverwerking die de zichtbare klinische fenomenen als ingangspoort nemen. De psychoanalyse tracht ruimte voor het subject te vrijwaren door de verhouding tussen subject en lichaam, tussen betekenaar en reële in acht te nemen. Dit is des te relevanter in de kliniek van trauma aangezien trauma de subjectiviteit dreigt te vernietigen met als effect vervreemding van ons symbolico-imaginair lichaam. We merken bij trauma dat het spreken het lijf te veel of net te weinig beroert. Om uit deze subjectieve impasse te geraken, is het noodzakelijk om de fantasmatische sluier op een andere manier te weven. Dit kan door het stellen van een subjectieve act die de symbolische limieten van een discours doorsteekt, waarna we kunnen uitkomen bij een veranderde, meer draaglijke lichamelijke beroering.
by Vincent Heirman | Vol 42 (3) 2024
samenvatting: Dit artikel bevraagt de uitdagingen van de spoedpsychiatrische zorg, meer bepaald de dynamiek tussen patiënten en clinici, door de lens van enkele psychoanalytische concepten, waaronder de overdracht, herhalingsdwang en het fantasme. Het benadrukt in eerste plaats de uitdagingen waar clinici voor staan bij het hanteren van de overdracht. Puttend uit Freuds theorie, bespreekt het artikel hoe patiënten patronen van gedrag en emoties herhalen in hun interacties en hoe dit zich kan tonen op de spoedgevallendienst. Ook onderzoekt het de structurerende rol van het fantasme in deze herhalingsdwang. Aan de hand van het geschetste theoretische kader en enkele korte klinische voorbeelden wordt er getracht om enkele veel voorkomende vragen en problemen in de spoedpsychiatrische kliniek helderder te formuleren.
